Χάρηκα, συγκινήθηκα, ήμουν επιφυλακτική όμως ανοίχτηκα, ενθουσιάστηκα. Έζησα λίγο καιρό κοντά σου, κι όμως ένιωσα ότι πέρασε μεγάλο διάστημα δίπλα σου, ζώντας τόσα όμορφα πράγματα.
Ήμουν γεμάτη ,ένιωθα πως ήσουν ένα σημαντικό κομμάτι στη ζωή μου που ήρθε για να μείνει, και να γίνει αυτούσιο και αναπόσπαστο κομματάκι σαν από παζλ που μπορεί να ήταν χαμένο από καιρό όμως περίμενε και ήλπιζε ότι θα γίνει μια μέρα ολοκληρωμένο.Έτσι και εγώ, κάποιες φορές νιώθω ότι ήμουν ολοκληρωμένη δίπλα σου ότι ήμουν κάτι, ότι είχα ένα σκοπό, να πορευτώ μαζί σου έστω κι αν δεν ήσουν τέλειος για μένα , ήσουν όμως ένα ατελές κομμάτι συνειδητά και αγαπημένο που ήθελα να μείνει στη ζωή μου.
Αυτό το τόσο μικρό διάστημα όμως αυτά τα τόσα πολλά πράγματα που μου έμαθες , ότι όσο αισιόδοξη αλλά ταυτόχρονα και ρεαλίστρια κι αν είσαι αν κάτι δεν είναι γραφτό να κρατήσει δεν θα κρατήσει, πόσο μάλλον ένας άντρας. Κανέναν δεν μπορούμε να κρατήσουμε με το ζόρι ,κι αν είναι γραφτό να φύγει , ας φύγει και μη γυρίσεις να τον σταματήσεις. Μια σχέση δεν μπορεί να τη κρατήσει μόνο ένας και επίσης με ψέματα και μυστικά δεν καρποφορεί.
Έτσι λοιπόν για άλλη μια φορά το συμπέρασμα μου είναι ότι θα έπρεπε να ακούσω το ένστικτο μου από την αρχή που σε γνώρισα. Μπορεί να είχες πολλά καλά αλλά δεν είχες ένα βασικό δεν με ένιωσες ποτέ.
Κι εγώ κακώς σταμάτησα να ακούω το υποσυνείδητο μου, κακώς σταμάτησα να ακούω τον εαυτό μου. Μάλλον πιο σωστά δεν άκουγα τη ψυχή μου αλλά τη καρδιά μου, δεν άκουγα τη λογική μου αλλά το κορμί μου, γιατί ξέρεις όσο καλή κι αν είναι η φίλη Μοναξιά κάποιες φορές αυτή πάει για ύπνο και εσύ μένεις μόνη στα κρύα σεντόνια.
Ενθουσιάστηκες και παρόλο που ήσουν επιφυλακτικός, βιάστηκες να πεις και να κάνεις πράγματα που δεν τα εννοούσες. Μια γυναίκα όμως δεν είναι αναλώσιμο προϊόν, δεν μπορείς να παίζεις μαζί της και ύστερα να αλλάζεις γνώμη και να απομακρύνεσαι χωρίς μια σοβαρή αιτιολογία.
Μια γυναίκα και γενικά ένας άνθρωπος δεν είναι ρούχο που το χαρίζεις ή το πετάς αν σου ξηλωθεί, δεν σου κάνει πια ή απλά το βαρεθείς ,δεν είναι αντικείμενο που αν σου σπάσει ή αν ραγίσει το πετάς ,δεν είναι χαλασμένο φαγητό ή βαρετό που το χεις φάει πολλές φορές και δεν το θες πια και γι αυτο το λόγο το πετάς.
Είναι άνθρωπος με καρδιά και ψυχή, το αίμα κυλάει στις φλέβες είναι ζεστό, το σώμα μπορεί να μη πονάει σωματικά αλλά ψυχικά ;το σκέφτηκες ποτέ;
Λίγοι μήνες μαζί σου κι όμως ένιωσα και κατάλαβα πολλά όσα ίσως να μην καταλάβαινα και χρόνια αν ήμουν ακόμη μαζί σου.Λίγοι μήνες κι όμως ένιωσα τόσα πολλά.
Σε ευχαριστώ!!!
Το ενστικτό μου μπορεί να μη το άκουσα αλλά το έκανες εσύ για μένα τελικά, μήπως με ένιωσες και πήρες εσύ τη την απόφαση για αυτή τη κατάληξη;
Τι ειρωνεία!! Σαν να ήξερες τι έπρεπε να γίνει, σαν να ήξερες…. ότι στο τέλος ήρθε η ώρα να κάνεις το πιο σωστό απ όλα ,να δώσεις ένα φινάλε όσο και αν πονάει , καλύτερα ένας χωρισμός με πόνο παρά ένας πόνος δίχως χωρισμό.
Γράφει η Ιωάννα Σουλελε
Yorumlar
Yorum Gönder